Achttien jaar lang beschreef Annemarie Haverkamp de wereld door de ogen van haar zoon Job. Ze begon al met een columnserie in de Gelderlander toen haar zwangerschap samenviel met de eerste van Máxima. Tot haar ontsteltenis bleek bij de geboorte dat Job een zeldzame chromosoomafwijking had. Hij ging niet staan en niet lopen. Zijn gezondheid was broos, maar lachen kon hij als de beste.

Annemarie documenteerde zijn hele leven, Job werd een bron van inspiratie. Hij ontwikkelde zich tot een onbevangen jongen die de wereld vol vertrouwen tegemoet trad. Omdat hij niet wist wat normaal was, vond hij niets raar. Hij had geen weet van oorlogen, haat en onverdraagzaamheid.

In Het boek van Job laat Annemarie zien hoe de alledaagse dagen waren met een niet alledaags kind, tot Job vlak voor zijn achttiende verjaardag overleed.