In Moeders gaat Herman van Veen terug naar de plek waar hij werd geboren: de Kievitdwarsstraat in Utrecht. Hij schrijft over zijn moeder, zijn grootmoeders en over zijn dochter die moeder werd. Over zijn eerste viooljuf, met wie hij er een moeder bij kreeg, en zijn reservemoeders tante Femmie en tante Klaasje.

Een hartverwarmende ode aan waar we vandaan komen, hoe dat ons vormt en waar we mee verbonden blijven.

Ze vragen of wij wel gegeten hebben, of onze jassen warm genoeg zijn, hebben kusjes voor op zere plekjes. Weten hoe je vlekken uit een blouse krijgt, en je kralen aan een draadje rijgt. Ze weten waar de sla goedkoper is, en wat er goed is aan een kerk, en wat mis. Ze zitten aan je bed als je de bof hebt, zeggen: ‘Schat, je vader had dat ook.’ Voor hen word je nooit ouder dan een jaar of elf, ze houden meer van jou dan van zichzelf. Zeggen: ‘Let maar op mijn woorden, je zult nog aan me denken als ik er niet meer ben.’ Moeders.

Herman van Veen (1945) is geboren en getogen in Utrecht, waar hij ook het conservatorium bezocht. In 1965 maakte hij zijn theaterdebuut met het soloprogramma Harlekijn. Sindsdien reist hij de hele wereld rond met zijn voorstellingen. Voor zowel zijn artistieke werk als zijn inzet voor projecten ten behoeve van vrede, vrijheid en verbondenheid is hij talloze malen onderscheiden.